Ile kosztuje in vitro?

Temat kosztów in vitro jest tematem trudnym. Dzieje się tak z kilku powodów. Z jednej strony jest to rzeczywiście wysoka cena tej najbardziej specjalistycznej i zaawansowanej technologicznie procedury. Z drugiej strony, oszacowanie dokładnej wysokości tej kwoty jest skomplikowane – będzie ona zależała od wielu czynników i może znacznie się różnić pomiędzy parami podchodzącymi do procedury w tym samym czasie. W tym artykule postaramy się przybliżyć, jakie elementy mogą wchodzić w skład kosztorysu in vitro.

Po pierwsze zaczynamy od tzw. badań wstępnych. Zazwyczaj para ma za sobą różnie długo trwający proces leczenia i w momencie zapadania decyzji o in vitro dysponuje już wynikami większości z tych badań. Badania takie były wykonywane przy rozpoczynaniu diagnostyki trudności zajścia w ciążę i służyły do postawienia rozpoznania. W skład tych oznaczeń może wchodzić wiele parametrów w zależności od sytuacji danej pary i od kliniki, w której się leczy. Pod uwagę należy też wziąć zalecenia wynikające z obowiązującej od 2015 roku Ustawy o Leczeniu Niepłodności.

Ze strony kobiety pewne minimum pozwalające na bezpiecznie i skuteczne zaplanowanie i przeprowadzenie in vitro to:

Ze strony mężczyzny niezbędne będą:

Jeśli przyczyną podejścia do procedury in vitro jest głównie niepłodność męska spowodowana ciężką oligoasthenoteratozoospermią (czyli mocno nieprawidłowymi parametrami określanymi w ogólnym badaniu nasienia), to wskazane będzie także wykonanie przez partnera badania kariotypu oraz obecności mutacji w genie AZF. Przydatne może się także okazać bardziej szczegółowe badanie nasienia tzw. MSOME.

Niektóre kliniki do badań wstępnych włączają obowiązkowo badanie kariotypu obojga partnerów. To dość kosztowne badanie i można podjąć decyzję o ominięciu go przy pierwszorazowym podejściu i przy braku czynników ryzyka stwierdzanych podczas rozmowy kwalifikacyjnej z parą. Wykonanie tego badania staje się jednak niezbędne przy niepowodzeniach poprzednich procedur IVF, poronieniach oraz przy planowanym podejściu do genetycznego badania preimplantacyjnego zarodków (PGD).

Program podejścia do in vitro zwykle zaczyna się wizytą kwalifikującą, podczas której lekarz ustala wskazania pary do tego rodzaju leczenia, zapoznaje się z przebiegiem dotychczasowego leczenia, wynikami wykonanych badań i procedur. Zleca brakujące badania i wydaje dokumentację, z którą pacjenci zapoznają się w domu.

Potrzebna jest jeszcze jedna wizyta, rozpoczynająca program in vitro, podczas której zostają podpisane zgody na udział w programie in vitro i doprecyzowane szczegóły programu, takie jak sposób stymulacji, rodzaje stosowanych leków, procedury laboratoryjne, czy harmonogram wizyt stymulacyjnych.

Ilość wizyt może się jednakże zwiększyć, w zależności od sytuacji danej pary (np. w przypadku konieczności leczenia infekcji, czy innych nieprawidłowości wykrytych podczas badań). Wizyty te najczęściej nie są wliczanie do kosztów procedury i traktowane jako zwykłe wizyty ginekologiczne.

Rodzaj, dawkę, sposób podawania leku ustala lekarz. Na ilość leku, jaką zużyje dana pacjentka ma wpływ jej wiek, poziom AMH, sposób stymulacji. Do dyspozycji jest wiele różnych preparatów. Niektóre są refundowane. Zakres i wskazania do refundacji ustala NFZ. Koszt leków jest ważnym składnikiem ceny całej procedury. Z refundacją jest to zazwyczaj 400-1200 złotych, w zależności od wybranego leku i 2-3 tysiące złotych w przypadku leków bez refundacji.

Ocena postępów stymulacji dokonywana jest za pomocą serii badań TV USG oraz oznaczeń hormonalnych. W sytuacji prostej stymulacji o prawidłowym przebiegu wystarczą zazwyczaj 3 wizyty monitoringu stymulacji. W bardziej skomplikowanych przypadkach (np. przy bardzo wysokim poziomie AMH, w zespole PCO u pacjentki, przy nieprawidłowo przebiegającej stymulacji) tych wizyt i oznaczeń może być wielokrotnie więcej.

Zabieg pobrania komórek jajowych polega na nakłuciu jajników igłą przez pochwę. Igłę tę wkłuwa się do każdego dojrzałego pęcherzyka i pobiera płyn pęcherzykowy. Procedura ta jest bolesna więc wykonuje się ją w krótkim znieczuleniu dożylnym. Dopuszcza się wykonanie punkcji bez znieczulenia na prośbę pacjentki, jeśli ma ona wysoki próg bólowy, a wystymulował się tylko jeden pęcherzyk.

Przed znieczuleniem wymagana jest wizyta u anestezjologa, który kwalifikuje pacjentkę do znieczulenia, m.in. na podstawie wcześniej wykonanych badań laboratoryjnych, do których należą:

Jeśli pacjentka leczy się przewlekle lub wyniki badań podstawowych są nieprawidłowe, może zaistnieć konieczność wykonania także innych, dodatkowych oznaczeń. Na koniec wizyty pacjentka podpisuje zgodę na znieczulenie. Jeśli w badaniu nasienia u mężczyzny nie było plemników i został on zakwalifikowany do biopsji jądra, to wszystkie wymienione wyżej badania i konsultacja anestezjologiczna dotyczą oczywiście także jego, gdyż biopsję jądra również wykonuje się w znieczuleniu.

Ta właśnie pozycja w cennikach klinik leczenia niepłodności określana jest jako „koszt procedury in vitro”. Obejmuje oczywiście samo „serce” procesu czyli zapłodnienie, hodowlę zarodków i przygotowanie ich do transferu.

W Fertinie zawsze kierujemy się dobrem pacjenta, o celowości wykonywania dodatkowych procedur laboratoryjnych informujemy pacjenta pozostawiając mu wybór.

Transfer zarodków jest niebolesny, odbywa się bez znieczulenia i trwa zazwyczaj kilka – kilkanaście minut. Zabieg poprzedzony jest konsultacją embriologiczną, podczas której embriolog przedstawia parze wyniki hodowli i stan zarodków zakwalifikowanych do transferu.

W różnych klinikach przyjmuje się różne rozwiązania dotyczące opłaty za transfer. Może on wchodzić w skład całości procedur laboratoryjnych, albo tak jak w naszej klinice być oddzielnie wyceniony i podlegać zwrotowi w sytuacji odwołania zabiegu (np. z powodu braku zarodków do transferu).

Po transferze pacjentka przyjmuje leki doustne i dopochwowe przez co najmniej 14 dni. Sposób wchłaniania się tych leków, ich poziom we krwi i ewentualne modyfikacje dawkowania mogą być ocenione za pomocą oznaczeń hormonalnych we krwi. Można też ustalić sztywny schemat suplementacji fazy lutealnej, a skuteczność procedury ocenić przez pomiar betaHCG we krwi po upływie 14 dni od transferu.