Zapłodnienie in vitro to najbardziej skomplikowana i zaawansowana postać leczenia niepłodności. W naszej klinice zawsze najpierw przeprowadzamy dokładną diagnostykę i staramy się leczyć występujące problemy. Dajemy szansę naturze wspomagając ją tam, gdzie jest to niezbędne.
Plan leczenia
Plan leczenia i niezbędnych procedur diagnostycznych jest zawsze szczegółowo omawiany na pierwszej wizycie w kierunku leczenia niepłodności i jest on dostosowany do warunków danej pary. Wtedy też dyskutowane są oczekiwania pacjentów, m.in. co do czasu trwania leczenia.
W praktyce, najogólniej wygląda to tak, że u par rozpoczynających diagnostykę zazwyczaj obserwujemy 2-3 cykle naturalne czekając na wyniki zleconych badań, wprowadzamy zalecenia dietetyczne i ewentualną suplementację, następnie sprawdzamy drożność jajowodów i jeśli wynik badania jest prawidłowy, to intensywnie staramy się jeszcze 3-4 cykle. Jest to też czas na przeprowadzenie zabiegów inseminacji, jeśli zostały wcześniej ustalone takie wskazania.
Jeśli po tym czasie nie dochodzi do ciąży, ponownie spotykamy się z parą w celu omówienia dotychczasowego leczenia i zazwyczaj wtedy właśnie jest miejsce na propozycję podejścia do in vitro. Oczywiście, są sytuacje, że postępowanie to ulega wydłużeniu lub znacznemu skróceniu, w zależności od sytuacji danej pary.
Decyzję o rozpoczęciu procedury in vitro szybciej podejmujemy w sytuacji, gdy:
- mamy udowodnioną niedrożność jajowodów
- występują bardzo złe parametry nasienia, nierokujące na istotną poprawę po leczeniu
- pacjentka ma więcej niż 38 lat i/lub złe parametry rezerwy jajnikowej
W bardzo rzadkich sytuacjach procedurę in vitro rozpoczynamy u płodnych par. Dzieje się tak, gdy:
- jedno z partnerów jest nosicielem wirusa HIV lub HCV
- para jest nosicielem zmian genetycznych i chce zbadać zarodek zanim zostanie on przetransferowany do jamy macicy (diagnostyka preimplantacyjna, PGD)
- kobieta rozpoczyna leczenie cytostatyczne upośledzające płodność